kredka/ papier; 44,5 x 61 cm
literatura:
- Jadwiga Puciata-Pawłowska,
Krakowskie środowisko artystyczne w
latach studiów Tymona Niesiołowskiego, [w:] Bydgoski Rocznik Muzealny,
Bydgoszcz 1969, s. 53, il.18;
- Tymon Niesiołowski. Katalog wystawy,
opr. Anna Tyczyńska, Warszawa 1982, s.5, poz.1, s.86, il.2;
- Krzysztof Harbaszewski,
Wczesna twórczość Tymona Niesiołowskiego
( do 1926 r.), [w:] Roczniki Humanistyczne, t. XXXIII, 1985, z.4., s.95,
il.16;
- Bal Irena, Tymon Niesiołowski, [w:] Słownik artystów polskich i w Polsce
działających, t.VI, Warszawa 1998, s.68;
W 1905 roku Tymon wraz z ciotką Anną Dzikowską przeniósł się do Zakopanego. Po latach studiów, jest to drugi okres w twórczości artysty, z którego wciąż nie znamy zbyt wielu prac, mimo że malował intensywnie, zwłaszcza portrety zakopiańczyków.
Powstały na początku pobytu portret przedstawia prawdopodobnie właścicielkę pensjonatu, u której zamieszkał po przybyciu do Zakopanego. Zachowała się pocztówka z tego czasu, wysłana do artysty na adres pani Elizy Mogilnickiej – „Pod Modrzejówką Zakopane”. Mogła to być więc willa Heleny Modrzejewskiej na Antałówce, która spłonęła w 1898 roku, ale po kilku latach została odbudowana jako pensjonat. Kilka lat później Tymon wykonał jeszcze exlibris E.Mogilnickiej.
W portrecie widać wciąż głęboką fascynację artysty twórczością mistrza Wyspiańskiego. Tak pisze o nim Harbaszewski: „Niesiołowskiego kompozycje portretowe: portret Elizy Mogilnickiej (il. 16), Władysława Orkana czy zachowana fotografia Czytającego książkę wywodzą sią również z portretowych kompozycji Stanisława Wyspiańskiego. Postacie są tu ujęte w płaszczyźnie okonturowane wyrazistymi liniami, w tle Portretu Elizy Mogilnickiej mamy stylizowane, płaskie motywy roślinne. Rysując twarze artysta dąży do uchwycenia życia psychicznego modela i, jak Wyspiański, pomija szczegóły stroju, koncentrując się na wyrazie twarzy” (s.97).
