Rzadka odmiana orta toruńskiego z błędnym napisem TIIRVNENSIS zamiast THORVNENSIS, z dwoma literami II zamiast litery H oraz z przebitką litery R. Odmiana z literą H w napisie THRVNENSIS w katalogu Dutkowski-Suchanek "Corpvs Nvmmorvm Civitatis Thorvnensis" określona jest stopniem rzadkości R4, co już stanowi rzadką pozycję, a w przypadku prezentowanej sztuki mamy znaczne podbicie rzadkości dzięki II zamiast H. Na rewersie po bokach herbu miasta inicjały HDL Hansa Dawida Lauera, mincmistrza mennicy toruńskiej.
Jako ciekawostkę należy dodać, że autorzy katalogu w katalogu "Corpvs Nvmmorvm Civitatis Thorvnensis" nie zwrócili uwagi na ten błąd, kwalifikując monetę jako odmiana z napisem THRVNENSIS. Błąd powstał zapewne na skutek zapchania stempla po wybiciu pewnej partii w efekcie czego ostatnie wybite egzemplarze nie posiadają belki w literze H i wygląda to na dwie litery II.
Rzadkość w pięknym stanie zachowania, doceniona drugą najwyższą notą w rejestrze NGC.
Niemniej według nas ocena techniczna od NGC nie oddaje piękna oferowanej monety. Detal jak na tą emisję jest wyśmienicie odwzorowany, tło wyjątkowo świeże, z mocnym blaskiem.
Znakomita moneta, która cieszy swoją nienaganną prezencją.
Jeden z najrzadszych ortów toruńskich w stanie zachowania, który śmiało można sklasyfikować jako okazowy.
Na początku panowania Jana Kazimierza miała miejsce ambitna próba reformy monetarnej (1650). Wprowadzono zakaz obiegu pieniądza obcego i rozpoczęto emisję dobrego pieniądza własnego. Wtedy to po raz pierwszy pojawiły się szelągi miedziane (szerokie). Założenia reformy okazały się nierealistyczne więc szybko się z niej wycofano. Tymczasem na Litwie, która nie poczuwała się do realizacji reformy 1650 (jej przedstawiciele nie brali udziału w pracach komisji), wprowadzono reformę równoległą, opartą na innych zasadach. Wobec najazdu moskiewskiego mennica wileńska pracowała tylko w latach 1652-1653. Z kolei w warunkach potopu szwedzkiego, ważnym epizodem w historii polskiego mennictwa było uruchomienie prowizorycznej mennicy koronnej we Lwowie (1656-1657). Stosunki monetarne Rzeczypospolitej starała się uporządkować ordynacja z roku 1658. Najbardziej znamienne dla okresu panowania Jana Kazimierza były emisje pieniądza podwartościowego: małych miedzianych szelągów koronnych i litewskich (tzw. boratynek) wybitych w liczbie ok. 2 miliardów egzemplarzy oraz złotówek (tzw. tymfów), o urzędowej wartości 30 groszy – ponad dwukrotnie wyższej niż rzeczywista zawartość srebra w monecie. Spośród mennic miejskich w omawianym okresie działały zakłady w Gdańsku, Elblągu i Toruniu. Jan Kazimierz korzystał też ze swych praw menniczych jako książę opolsko-raciborski (w mennicy opolskiej bito trzykrajcarówki).
W czasach Jana Kazimierza orty były bite w dziewięciu mennicach: pięciu koronnych (Bydgoszcz, Wschowa, Poznań, Kraków, Lwów), litewskiej (Wilno) i trzech miejskich (Gdańsk, Toruń, Elbląg). Najbardziej obfitą produkcję menniczą rozwinięto w Krakowie i w Bydgoszczy. Z kolei pod względem ikonografii wyróżniały się mennice we Wschowie i we Lwowie. Pierwsza, ze względu na przedstawienie króla w antycznej zbroi i z wieńcem laurowym na głowie (zamiast korony), druga ze względu na prymitywizm rysunku kojarzącego się bardziej ze sztuką ludową niż z działalnością mennicy państwowej. Orty litewskie bito tylko w roku 1664. Spośród ortów miejskich najrzadsze i – co za tym idzie – najbardziej pożądane przez kolekcjonerów są orty elbląskie. Pierwsze emisje ortów Jana Kazimierza opierały się na ordynacji z roku 1650. Monety były bite ze srebra XIV próby, ważyły średnio 5,607 g i zawierały 4,906 g czystego kruszcu. W roku 1654 obniżono nieco standard orta. Próbę srebra ustalono wówczas na XI łutów, ciężar pojedynczego egzemplarza na 6,726, zaś zawartość czystego srebra miała wynosić 4,626 g. W roku 1656 nastąpiła kolejna zmiana – odpowiednio: próba srebra XI łutów, ciężar 6,308 g, zawartość czystego srebra 4,337 g. Nie była to ostatnia zmiana standardu orta. Od roku 1657 obowiązywały następujące wartości: próba XII łutów, waga – 5,312 g, czyste srebro – 3,984 g. Ostatnią zmianę przyniosła ordynacja z roku 1658 (najtrwalszy spośród odnoszących się do mennictwa aktów prawnych Jana Kazimierza). Przyjęła ona dla ortów próbę srebra X łutów, średni ciężar monety – 6,308 g i zawartość czystego kruszcu – 3,943 g.
