Wojciech FANGOR (1922-2015), Bez tytułu (Warszawa), 1945

ołówek, papier; 21 x 30 cm;
sygn. i dat. p. d.: Fangor 45.

Jeden z najważniejszych artystów polskiej sztuki współczesnej. Uczeń profesora Tadeusza Pruszkowskiego, a po jego tragicznej śmierci w 1942 roku, profesora Felicjana Szczęsnego Kowarskiego na tajnych kompletach prowadzonych podczas okupacji przez Kowarskiego. Dyplom z malarstwa otrzymał w 1946 roku w pierwszej powojennej grupie dyplomantów warszawskiej ASP. Nowator i prekursor, ale też człowiek sukcesu – odnotował spektakularną wystawę swych dzieł w niezwykle prestiżowym nowojorskim Guggenheim Museum w1970 roku. Artysta obdarzony wielką siłą bergsonowskiego „elan vital” twórczego. Malarz przede wszystkim, ale też grafik, rysownik, rzeźbiarz, wystawiennik, współtwórca polskiej szkoły plakatu („Mury Malapagi”, 1952 r., „Festiwal Młodzieży” i „Studentów w Bukareszcie”, 1953 r., „Mein Kampf”, 1960 r.), malarz realista, choć nie socrealista („Postacie”, 1950 r., „Matka Koreanka”, 1951 r.), potem abstrakcjonista, prekursor op-artu i jeden z jego najważniejszych przedstawicieli. Twórca wystroju plastycznego stacji drugiej linii metra w Warszawie. Wojciech Fangor urodził się w 1922 roku. Absolwent Wydziału Malarstwa oraz dydaktyk, w latach 1954–1958 na Wydziale Malarstwa, a w latach 1958–1962 na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zmarł w 2015 roku.